سنگهای رسوبی در اصل رسوبات رسوبی مواد فرسایش یافته از سنگهای از پیش موجود بودند که عمدتاً در کف دریاهای قدیمی قرار داشتند. هنگامی که متراکم و سیمان می شوند، سنگ های رسوبی ایجاد می شوند.
ترکیب آنها به ماهیت رسوب اصلی بستگی دارد، اما فقط ماسه سنگ و سنگ آهک در هر مقیاسی استفاده شده است. به طور کلی، سنگ آهک در جنوب بریتانیا و ماسه سنگ در شمال غالب است.
اما برخی از سنگ نمای ساختمان اصفهان آهکی مانند سنگ پرتلند در همه جا مورد استفاده قرار گرفته‌اند. و برخی از ماسه سنگ ها، به عنوان مثال سنگ یورک به طور گسترده ای به خصوص برای سنگ فرش استفاده می شود.
سنگ های دگرگونی از تغییر سنگ های از پیش موجود توسط گرما، فشار یا هر دو حاصل می شوند. موردی که بیشترین استفاده را در بریتانیا داشته است تخته سنگ است.
سایر سنگهای دگرگونی بومی کمتر مورد استفاده قرار گرفته اند. تخته سنگ عمدتاً در اسکاتلند، ناحیه لیک، ولز شمالی و کورنوال یافت می شود.
محدودیت های ذاتی سنگ وجود دارد که ایجاب می کند که این ماده به درستی مطابق با ویژگی های منحصر به فرد آن استفاده شود.
سنگهای آذرین ممکن است حاوی مواد معدنی باشند که در مواجهه با اتمسفر ممکن است شکسته شوند و در نتیجه به سنگ آسیب وارد شود.
افزایش نمک نیز ممکن است باعث پوسته پوسته شدن شود. در سنگهای رسوبی، قرار گرفتن صفحه بستر به گونه‌ای است که در زوایای قائم با نیروی رانش وارد شده به آن قرار گیرد. سنگهای دگرگونی ممکن است دارای مواد معدنی مضر (مضر) باشند.
بزرگترین محدودیت در استفاده از سنگ، اتصال است. تمام سنگ ها به هم متصل شده اند و اندازه بلوک هایی که می توان از معدن سنگ کاری کرد توسط درزه ها کنترل می شود.
